Obywatele w naszym kraju doznaj± poczucia leku i zagrożenia. W zwi±zku  z tym tęskni±, by znów móc żyć w poczuciu bezpieczeństwa i  nie znajdować sie pod presja przestępczoci i przestępców. Ofiarom   przestępstw powinno sie zapewnić odpowiednie odszkodowanie, a także przywrócenie poczucia, ze mog± znów bezpiecznie żyć i poruszać sie po ulicach. Zycie w strachu jest uczuciem nie do zniesienia.

Trzeba  przywrócić  ludziom poczucie bezpieczeństwa. Każdy, kto wkroczy na drogę przestępstwa, zasłużył na surowa kare. Powinien odpokutować za swój czyn, a także naprawić wyrz±dzona szkodę.  Policja powinna być odpowiednio przygotowana i wykształcona, aby na takie zjawiska odpowiednio reagować. Natomiast Sady powinny szybko rozpatrywać sprawy, aby nie trzeba było miesi±cami, a nawet latami  czekać na wyrok   Samo wymierzanie kary nie jest wystarczaj±ce, jak na to wskazuj± dowiadczenie i dane statystyczne. Ograniczanie sie tylko do zamykanie ludzi w więzieniach  nie przywróci nam bezpieczeństwa. Sprawcy musza  otrzymać także Pomoc, aby mogli sie wyrwać z diabelskiego kręgu przestępczoci. Także dowiadczenia  państw Unii Europejskiej wskazuj±, ze wzrasta zjawisko powrotu do przestępstwa. Czas pobytu w wiezieniu powinien być wykorzystany w tym celu, aby  skazanych przywrócić  do normalnego funkcjonowania i tym samym nie dopucić do powrotu do przestępstwa. Nie chodzi  nam o to, aby z przestępcami  obchodzić sie w jaki szczególny sposób, ale o to, aby powstał program, który Bedzie w przyszłoci chronił nas przed przestępczoci±.

Dla zwiększenia bezpieczeństwa mieszkańców Polski i Warszawy potrzebne s± przede wszystkim działania na rzecz wczesnego  zapobiegania przestępczoci i agresji.  Potrzebne jest zwłaszcza wsparcie  i pomoc dla dzieci ulicy. Agresja i  przestępczoć to obecnie zjawiska niemal powszechne. Nie można jednak ulęgać złudzeniom, ze jedynie rozbudowa aparatu cigania i wymiaru sprawiedliwoci oraz więziennictwa można  te zjawiska znacznie ograniczyć. Koszty takich represyjnych działań s± i Beda ogromne. Kosztowne jest samo utrzymanie więĽnia.

Zamienic  wiec trzeba, choć częciowo "walkę i miecz" na serce dla naszych dzieci. Tych wychowanków ulicy w samej Warszawie jest kilkanacie tysięcy. To tu często wykluwa się sie przestępczoć i agresja. Mówi sie o nich,  ze s± to dzieci niczyje,  dzieci biedy i ofiary domowej przemocy w rodzinie. Wzorem miast Zachodniej Europy należy wprowadzić do  pracy z dziećmi i młodzież± wychowawców i pedagogów, tzw. wychowawców ulicznych ( streetworkerów). Należy przesun±ć czeć rodków przeznaczonych  na zapewnienie bezpieczeństwa na wyżej wspomniany cel.

Jest to  rozwi±zanie tańsze,  bardziej humanitarne, a jednoczenie bardziej skuteczne niż karanie póĽniejszych przestępców.

Konieczne jest przy współpracy z obywatelami i ich organizacjami pozarz±dowymi  przerwanie wielopokoleniowego łańcucha dziedziczonej niejako przestępczoci w rodzinach patologicznych. Pomoc i wsparcie władz Państwa i Miasta dla organizacji pozarz±dowych zajmuj±cych sie tym trudnym problemem jest znikome. Problemem jest brak wrażliwoci i zrozumienia  ze strony właciwych instytucji państwowych.

Konieczna jest szersza wymiana dowiadczeń miedzy specjalistami w  państwach Unii Europejskiej dla upowszechniania dobrych praktyk i dowiadczeń w tej dziedzinie. Jako pracownik naukowy Instytutu Ministerstwa Sprawiedliwoci a także w swej pracy wieloletniego dyplomaty w Berlinie przyczyniłam sie do uruchomienia wielu form wartociowej współpracy państw europejskich i działaj±cych w tych państwach organizacji pozarz±dowych.

Te inicjatyw Beda kontynuowane  przy moim wsparciu, jako posła do Parlamentu Europejskiego.